Դիանա Արբուս լուսանկարիչ, որի գործերը հասկանալու համար պետք է նայել երկարը իր իսկ լուսանկարներին: Սովորել՝ նրա ոճին, ընտրված հերոսներին, որոնք հասարակությունում մալգինալացված շերտերնեն։ Նրա լուսանկարի հերոսները աշխատավայրում էին ՝ տանը, փողոցում, այգում ՝ բայց նրա բոլոր լուսանկարները դառնում էին անսովոր։ Մարդկանց աչքին տեսանելի չէր անոմալ արտաքինով մարդիկ։ Նա դոկումենտալ լուսանկարիչ էր. Ում հերոսները իրենց իսկ անկյունում են զոնայում: Ո՞րտեղ, որ իրենց պաշտպանված էին զգում։ Նրա լուսանկարչական թեման սովորական իրերի խաղտումներ։ Լուսանկարելուց առաջ ուղղակի նայել այն օբյեկտին, որին մի փոքր հետո լուսանկարելու էր: Այն մարդուն, որը հասարկությունից տարբեր է. հասկանալ օբյեկտիվի առաջ ՝ նա ի՞նչպես է իրեն դրսևորում: Նրա նպատակը միայն նրանց լուսանկարելը չէր: Այլ ուսումնասիրել նրանց վարքը: Նրա լուսանկարներում տեսնում ենք այնպիսի մարդիք ում ՛ հետ մենք չենք առընչվում ում ՛ փողոցում չենք տեսնում: Դաուններ, բարձրահասակներ, ցացրահասակներ, նուդիստներ: Երեխաները, որոնք լուսանկարներում երևում էին մեծ կանայք: Նույնպես հասարակության ի՞նչոր խաղտում էր: Նրան չէր հետաքրքրում ստուդիան ՝ նա սիրում էր փողոցում լուսանկարել:Լուսանկարել իրենց իսկ անկյունում, որտեղ հասրակությունից թանքնված ապրում էին նրանք: Նա անրադարձել էր հասարակության ամենա խոցված խմբերին. Որոնց լուսանկարելով մարդկանց տեսանելի էր դարձնում իրենց կողկին ապրող այնպիսի մարդկանց, որոնք իրենց նորմայից, ստանդարտներից դուրս էին. որոնք նման չէին իրենց: Դիանա Արբուսի նպատակը բազմազան էր, նրանց ուսումնասիրել, հասարկաությանը ցույց տալը այն որը նրանք չեն տեսնում, ստանալ լուսանկարը որը խոսում է ունի իմաստ և ուղղակի պատկեր չէ:
Կին, օրիորդը, երեխա լուսանկար, որին բավականին շատ դիտարկելուց հետո գալիս ես լուսանկարի սկիզմբը: Ո՞րտեղ երեխան ներկայանում է հասուն ու մեծ կերպարում: Ո՞րտեղ ետևում մառախուղ է: Ո՞րը տարբերվում է հասարակությունից նման չէ իր իսկ հասակակիցներին: Լուսանկարը մեզ հարցեր է տալիս, պատասխաններ չկան նրա լուսանկարում: Պատասխանները մեր ներսում են:
Be First to Comment