Диана Арбус (Diane Arbus). Фотографии

Մանկության և դեռահասության տարիները

Դիանա Արբուսը ծնվել է 1923 թվականի մարտի 14-ին Գրինվիչ-Վիլիջում, որը քաղաք է Նյու-Յորքում։ Դ. Արբուսը մեծացել է ֆինանսապես կայուն ընտանիքում, որն ուներ սեփական մորթու խանութ։ Նեմիրովները հրեա ընտանիք էին Ռուսաստանից ներգաղթած, որը կարողացել էր կայունացնել ֆինանսական վիճակը Մեծ ճգնաժամի տարիներին։ Դիանայի հայրը՝ Դեյվիդը, մեծապես ոգեշնչվում էր բիզնես-գաղափարներով, և աշխատում էր օրվա գրեթե մեծ մասը։ Դիանայի մայրը՝ Գետրուդան, վարում էր հարուստ ամերիկուհու կենսակերպ, և երեխաներին նվիրվելու ժամանակ չուներ։ Երեխաների դաստիարակությամբ զբաղվում էին դայակները (յուրաքանչյուրն երեխա ուներ իր դայակը)։ Փոքրիկ Դիանան առավել կապված էր կրտսեր եղբոր՝ Հովարդի (ավելի ուշ նա դառնալու է հայտնի պոետ) և փոքրիկ քրոջ՝ Ռենեի հետ։ 1920-ական թվականներից Դիանան հաճախում է ժամանակի էթիկական հայտնի դպրոցներից մեկը, կարողանում է մտնել Բաղեղի լիգայի համակարգ, իսկ ավելի ուշ սկսում է հաճախել Ֆիլդստոնի էթիկական դպրոց, որտեղ կերպարվեստում փայլում է իր տաղանդով։ Դիանայի հայրը խրախուսում էր դստեր գեղարվեստական հակումները։ Վերջինս խնդրում է Դ. Թոմփսոնին նկարչության դասեր տալ Դիանային։ Նկարչուհի Թոմփսոնը գրաֆիկական արվեստը ուսումնասիրել էր գերմանացի հայտնի Էքսպրեսիոնիստ նկարիչ Գեորգ Գրոսի մոտ և հաճախ էր իր աշակերտուհու՝ Դիանայի առջև բացում իր ստեղծագործական նվիրվածությունը։ 1937 թվականին Դիանան հանդիպում է ապագա դերասան Ալան Արբուսին, և որոշ ժամանակ անց որոշում է ընդունում՝ Ալանի հետ ամուսնանալու:Դիանայի ամուսնական մտադրությունը խանգարելու համար Դիանայի ծնողները նրան ուղարկում են ամառային դասընթացների։ Այդ ժամանակ է, որ Դիանան ծանոթանում է Ալեքսեյ Էլիոթի հետ (վերջինս 1937 թվականին զբաղեցնելու է Թայմ ամսագրի գեղարվեստական խմբագրի պաշտոնը)։ Դիանան իր կյանքում սիրահարվում է երկրորդ անգամ, և այդ տղամարդը Ալ. Էլիոթն էր։

Ստեղծագործության առաջին շրջան. 40-50-ական թվականներ

1941 թվականին 18-ամյա Դիանան ծնողների կամքին հակառակ ամուսնանում է Ալան Արբուսի հետ։ Դիանային թվում էր, որ ամուսնանալով կփախչի ծնողների գերիշխանությունից։ Շուտով ծնվում են Դիանայի երկու դուստրերը։ 1945 թվականին ծնվում է Դաուն, իսկ 1954 թվականին՝ Էմին։ Դիանան մանկության տարիներին զգացել էր մայրական քնքշանքի պակաս, և ամեն ինչ անում էր, որ շատ ժամանակ անցկացներ իր երեխաների հետ։ Ա. Արբուսը ուներ երկու աշխատանք, որոնց զուգահեռ զբաղվում էր լուսանկարչությամբ։ 1943 թվականին Ա. Արբուսը ավարտում է լուսանկարչական դասընթացները։ Ամուսնուն օգնելու համար Դիանան 1946 թվականին աշխատում է նորաձևության լուսանկարիչ։ Առաջին պատվիրատուն դառնում է հայրը, ով հաճախ էր դստերը ֆինանսապես օգնում՝ լուսանկարչական սարքավորումներ ձեռք բերելու համար։ 1937 թվականին ամուսինների աշխատանքները ներկայացվել են անգլ.՝ Condé Montrose Nast; -ի հրատարակչության ղեկավարությանը։ Նրանք փոքրաթիվ պատվերներ են ստանում Վոգ նորաձևության ամսագրի համար։ Այս համատեղ նախագծում Ալանը պատասխանատու էր նկարահանման գործընթացի և տեխնիկական աշխատանքների համար, իսկ Դիանան՝ հայեցակարգի և ոճի։ Աջակցելով գեղարվեստական նկարահանման գաղափարին՝ Արբուսը հանդես է եկել ոչ ֆորմալ մոտեցմամբ։ Ալանը և Դիանան պահպանում էին նորաձև լուսանկարչության կանոնները, բայց միևնույն ժամանակ կասկածի տակ են դրել նրա կոշտ սահմանները։ Ամբողջ 1951 թվականը նրանք շրջագայել են Եվրոպայով։ Դիանան իր համար բացահայտում է ինքնաարտահայտման հնարավորություններ, և հասկանում է, որ աշխարհին ունի ասելիք՝ լուսնկարչությամբ։ Ալանի հետ նա Փարիզի Վոգ ամսագրի համար նկարահանումներ է սկսում։ 1950-ական թվականների կեսերին ամուսինները ծանոթանում են Ռիչարդ Ավեդոնի հետ։ Վերջինս ամուսիններին ծանոթացնում է ամերիկյան խոշորագույն լուսանկարիչների հետ։ Դիանան և Ռ. Ավեդոնը երկար ժամանակ պահպանում են իրենց մտերմությունը և միմյանց արվեստների երկրպագուներն են դառնում։ Այդ շրջանում էր, որ Դիանայի մոտ սրվում է ընկճախտը, որի պատճառը գալիս էր մանկության տարիներից։ Այդ շրջանում Դիանան անընդհատ դժգոհ էր իր աշխատանքներից։ Ալանը միշտ կնոջ կողքին էր, սակայն 1957 թվականին վրա է հասնում նյարդային հերթական նոպան, որի արդյունքում նրանք դադարեցնում են համատեղ աշխատելը։ Մինչ Ալանը զբաղվում էր իրենց լուսանկարչատան հարցերով, Դիանան սկսկում է աշխատել միայնակ։ Մասնագիտական կյանքի ընդմիջմանն ու ձախողումին հետևում է անձնական կյանքը։ Դիանան և Ալանը շարունակում են մնալ ընկերներ մինչև 1969 թվականը, երբ Ալանը որոշում է ամուսնանալ երկրորդ անգամ։ Դիանան փնտրտուքների մեջ էր. նա որոնում էր իր լուսանկարների համար նոր թեմա։ Նա հայտնի լուսանկարիչների մոտ վարպետության դասերի էր հաճախում, սակայն, մեծամասամբ, դժգոհ է մնում իր աշխատանքներից։ Ծանոթանալով Լիզեթ մոդելի հետ՝ սկսում է զբաղվել ծայրահեղ լուսանկարչությամբ։ Հենց մոդելն է Արբուսին համոզել զբաղվել անհատական լուսանկարչությամբ։ Այդ օրվանից նրա բնորդներն են դարձել անտուն մարդիկ և Ապաստանի իրավունք ունեցողները։ Սկում է նկարել նաև Դեվիանտ վարք ունեցող մարդկանց։ Արբուսի լուսանկարները ձեռք են բերում սոցիակալան իմաստ։ 1950-ական թվականների վերջերին Դիանա Արբուսը ներկայացնում է այդ թեմայի շրջանակների լուսանկարները։

60-ական թվականներ. աշխատանքը ամսագրերում

1960 թվականից մինչև 1971 թվականը՝ մահը, Դիանա Արբուսը զբաղվում է ազատ լուսանկարությամբ։ Թանգարանները անընդհատ հետաքրքրություն էին ցուցաբերում Դիանայի լուսանկարների նկատմամբ։ Դիանայի ամսագրերը հետաքրքիր էին իրենց ոչ ստանդարտ հայացքով։ Այդ տարիներին Դ. Արբուսը համագործակցել է Esquire և Harper’s Bazaar ամսագրերի հետ, որտեղ նա հանդիպում է Բրոդովիչի շրջանի լուսանկարիչներին (մասնավորապես՝ Ռիչարդ Ավեդոնի և Իրվինգ Փենի հետ)։ Վերջիններս էական փոփոխություններ են կատարում նորաձև լուսանկարչության ոլորտում։ Այս շրջանում Դիանայի լուսանկարները հրապարակվում էին Նյու Յորք Թայմս, Սպորտս իլուսթրեյթիդ, The Show և այլ ամսագրերում։ Ենթադրվում է, որ 11 տարվա ընթացքում նա հրապարակել է 250 ամսագրային և 70 թերթի լուսանկար։ 1966 և 1968 թվականների հեպատիտից հետո Դիանայի մոտ սրվում են նյարդային նոպաները։ Նա բուժման կուրսեր էր անցնում, որը սակայն, նրան այլևս չէր օգնում։ 1971 թվականի հուլիսի 26 -ին ընդունելով բարբիտուրատների մեծ չափաբաժին՝ Դիանա Արբուսը վերջ է դնում իր կյանքին։

Դիանա Արբուսը և «Այլանադակները» ֆիլմը

Դիանայի վրա այս ֆիլմը մեծ ազդեցություն է թողել, որի ռեժիսորը Թոդ Բրոունինգն էր։ 1930-ական թվականներին ֆիլմը խիստ քննադատության արժանացավ և գրեթե մոռացվեց հանրության կողմից։ 1961 թվականին ֆիլմը նորից քննարկման սեղանին էր դրված, սակայն այս անգամ ոչ թե կինեմատոգրաֆիական կողմն էին քննարկում, այլ՝ գեղարվեստական կողմը։ Սովորական դերասանների հետ Ֆիլմում նկարահանվել են նաև ֆիզիկական շեղումներով հերոսներ, ովքեր մշտապես գտնվել են Դ. Արբուսի ուշադրության կենտրոնում։

Դիանա Արբուսի լուսանկարչական ոճը

Դիանա Արբուսի լուսանկարչական ոճը ձևավորվել է Նյու Յորքի լուսանկարչական դպրոցի (այդ թվում՝ Բրոդովիչի դպրոցի) վարպետների ազդեցության ներքո։ Նրա աշխատանքները բովանդակային առումով կապված են վավերագրական ժանրի լուսանկարիչների գործերի հետ՝ Բրասաի։ Նրա պատկերային համակարգի վրա մեծ ազդեցություն է թողել ժամանակակից լուսանկարչությունը։ Նրա աշխատանքների հիմնական բնութագիրը հոգեբանական խորությունն ու մարգինալների նկատմամբ հատուկ հետաքրքրությունն էր, ոչ սովորական տեսք ունեցող մարդիկ, դեվիանտ վարք ունեցողներ։ Նրա լուսանկարների թեման սովորական իրերի կարգի խախտումն էր։ Ենթադրվում է, որ նրա ձեռագրի առանձնահատկությունը ոչ միայն դեվիանտներին պատկերելու ձգտումն էր, այլև սովորական մարդկանց, ովքեր ունեին ոչ սովորական հատկանիշներ։ Արբուսն իր կերպարներին չի պարտադրել որևէ կեցվածք ընդունել, այլ նրանց միշտ տվել է ժամանակ, որպեսզի նրանք տեսախցիկի առաջ կողմնորոշվեին։ Նա միշտ խոստովանել է, որ շեղված վարք ունեցող մարդիկ միշտ իր ուշադրության կենտրոնում են եղել։ Ըստ Դ. Արբուսի՝ նրանք սովորական մարդկանցից տարբերվում են զուտ հոգեբանական խորությամբ ու լարվածությամբ։ 1962 թվականից Արբուսը կիրառել է Rolleiflex ապրանքանիշը։ Դիանա Արբուսը չի կողմնորոշվել ստուդիայում աշխատելու հարցում. նրան հետաքրքրում էր ուղիղ նկարահանումը, որի գլխավոր առավելությունը զգացմունքային լարվածությունն էր և կոմպոզիցիոն բնականությունը։

Ցուցահանդեսներ. «Նոր փաստաթղթեր»

1967 թվականին Դիանա Արբուսի աշխատանքները մասնակցել են նոր փաստաթղթերի ցուցադրման նախագծին, որը կազմակերպել էր Ջոն Շարկովսկին Նյու Յորքի ժամանակակից արվեստի թանգարանում։ Դ. Արբուսի առաջին անհատական ցուցահանդեսը տեղի է ունեցել 1972 թվականին՝ մահից մեկ տարի առաջ Ժամանակակից արվեստի թանգարան (Նյու Յորք)-ում։ Այս առթիվ կարևոր է ամերիկացի գրող Սյուզան Զոնտագի վաստակը, ով գրեց էսսե Դ. Արբուսի լուսանկարների առթիվ, որով Դ. Արբուսը վերջնականապես ճանաչվեց որպես 20-րդ դարի լավագույն լուսանկարիչներից մեկը։ 1973 թվականին Դ. Արբուսի լուսանկարների ցուցահանդեսներ կազմակերպվեցին Ճապոնիայում, Արևմտյան Եվրոպայում, Խաղաղ օվկիանոսի ափին։

Դիանա Արբուսը և Սյուզան Զոնտագը

Դիանա Արբուսի լուսանկարները դարձել են ամենախոշոր լուսանկարչական քննադատներից մեկի՝ Սյուզան Զոնտագի մտորումների առարկա։ Դ. Արբուսին է վերաբերում Ս. Զոնտագի «Լուսանկարչության մասին» գիրքը։ Գիրքը գրվել է Դիանայի մահից ամիջապես հետո։ Նախապես Դ. Արբուսի լուսանկարները Ս. Զոնտագի մոտ բացասական կարծիքի տեղիք են տվել. սա մի տեսակ ներքին հակասությունների պատճառ է դարձել։ Սակայն, խորանալով Դ. Արբուսի արվեստի մեջ` Զոնտագը սկսում է հասկանալ Դիանային։

Դիանա Արբուսի ժառանգությունը

1971 թվականին Դ. Արբուսն արդեն հայտնի, ազդեցիկ և նշանավոր լուսանկարիչ էր։ 1972 թվականին Ջոն Շարկովսկին հրատարակում է Դ. Արբուսի լուսանկարների ալբոմը, որը գտնվում է Ժամանակակից արվեստի թանգարան (Նյու Յորք)-ում։ Aperture հիմնադրամի կողմից թողարկված Արբուսի աշխատանքների կատալոգը լուսանկարչության պատմության մեջ ամենաշատ վաճառվող գրքերի թվում է։ Նրա ցուցահանդեսները դիտել են աշխարհում ավելի քան 7 միլիոն մարդ։ Նույն թվականին Դիանա Արբուսի աշխատանքները ներկայացնում էին Վենետիկի բիենելայում։ Նրա լուսանկարներից մեկը գրավել էր Ամենաթանկարժեք լուսանկարների ցանկում 6-րդ հորիզոնականը. 2004 թվականին այն վաճառվել է 478.400 ամերիկյան դոլարով։ Դիանայի դուստրը՝ Դոուն, համագործակցում էր Ռ. Ավեդոնի հետ և նրան օգնում էր «Ալիսան հրաշքների աշխարհում» պիեսի բեմադրման համար։ Ընդհանուր առմամբ, Ավեդոնի հետ նրանց ծանոթությունը վերածվել է երեսուն տարվա համատեղ գործունեության։

Թարգմանություն

14 марта 1923 года родилась представительнциа нью-йоркской школы фотографии Диана Арбус (Diane Arbus). Она создавала неординарные снимки для того времени, снимки которые иногда шокировали. Снимки, где главными героями становились «маргинальные слои общества», люди с физическими отклонениями. За это её часто называли «фотографом фриков», и обвиняли что она показывает миру то, что мир замечать не желает. Диана Арбус наоборот считала что фотография и нужна для того чтоб показать то, что не все видят, чтоб показывать, то что в то время было социальным табу. Она говорила: «Мне всегда казалось, что фотография — это что-то неприличное, но именно это мне нравилось в ней больше всего. Когда я сама начала фотографировать, то чувствовала себя весьма

Դիանա Արբուսը, Նյու Յորքի լուսանկարչության դպրոցը, ծնվել է 1923 թվականի մարտի 14-ին. Նա ստեղծել է այն ժամանակվա համար արտասովոր նկարներ, նկարներ, որոնք երբեմն ցնցող էին։ Նկարներ, որտեղ գլխավոր հերոսները «հասարակության մարգինալ շերտերն» էին, ֆիզիկական հաշմանդամություն ունեցող անձինք։ Դրա համար նրան հաճախ անվանում էին «ֆրեյք լուսանկարիչ» և մեղադրում էին աշխարհին ցույց տալու համար այն, ինչ աշխարհը չի ուզում նկատել:Դիանա Արբուսը, ընդհակառակը, կարծում էր, որ լուսանկարչությունը պետք է ցույց տալու այն, ինչ ոչ բոլորը կարող են տեսնել, ցույց տալու համար, ինչը այն ժամանակ սոցիալական տաբու էր։Նա ասաց. «Ես միշտ կարծում էի, որ լուսանկարչությունը անպարկեշտ բան է, բայց դա այն էր, ինչ ինձ ամենաշատն էր դուր գալիս: Երբ սկսեցի ինքս ինձ լուսանկարել, ինձ շատ էի զգում  այլասերված.

Затрагивая эти темы, Diane Arbus стала одним из наиболее влиятельных фотографов XX века и значительных фигур документальной фотографии. Большое влияние на её творчество оказал фильм Тода Броунинга «Уроды» («Freaks», 1932). Когда в 1932 году этот фильм показали в первый раз, то он вызвал резкое неприятие у публики и был практически забыт. Но, в 1961 году этот фильм вызвал пристальное внимание не столько как кинематографический продукт, сколько как художественное явление, ведь в фильме снимались не только обычные люди, но и люди с физическими отклонениями. Считается, что именно этот фильм обратил внимание Арбус на психологическую и смысловую сложность мира этих людей и дал толчок её интересу к аномальным явлениям.

Անդրադառնալով այս թեմաներին՝ Դայան Արբուսը դարձել է 20-րդ դարի ամենաազդեցիկ լուսանկարիչներից մեկը և վավերագրական լուսանկարչության նշանակալի դեմքերը: Նրա աշխատանքի վրա մեծ ազդեցություն է թողել Թոդ Բրաունինգի «Freaks» (1932) ֆիլմը։ Երբ այս ֆիլմն առաջին անգամ ցուցադրվեց 1932 թվականին, այն կտրուկ մերժում առաջացրեց հանրության շրջանում և գործնականում մոռացվեց։ Բայց 1961թ-ին այս ֆիլմը մեծ ուշադրություն գրավեց ոչ այնքան որպես կինոարտադրանք, որքան որպես գեղարվեստական ​​երևույթ, քանի որ ֆիլմում նկարահանվել են ոչ միայն սովորական մարդիկ, այլև ֆիզիկական հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ: Ենթադրվում է, որ հենց այս ֆիլմն է Արբուսի ուշադրությունը հրավիրել այս մարդկանց աշխարհի հոգեբանական և իմաստային բարդության վրա և խթան է տվել նրա հետաքրքրությանը անոմալ երևույթների նկատմամբ։

Нельзя сказать что Диана Арбус снимала только людей с физическими отклонениями, трансгендеров, стриптизерш, циркачей, исполнителей карнавалов, нудистов, гномов и других подобных людей, считающимися в обществе «маргиналами». Часто героями ее снимков становились и привычные для публики люди, обычные, без отклонений, дети, матери, пары, пожилые люди и семьи среднего класса, которых она фотографировала в привычных для них условиях:на улице, на рабочем месте, в парке, в квартире и т. п. Но, все её снимки становились необычными.

Չի կարելի ասել, որ Դիանա Արբուսը նկարահանել է միայն ֆիզիկական հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց, տրանսգենդերներին, մերկապարուհիներին, կրկեսի կատարողներին, կառնավալի կատարողներին, նուդիստներին, թզուկներին և հասարակության մեջ «մարգինալացված» համարվող այլ նմանատիպ մարդկանց։ Հաճախ նրա լուսանկարների հերոսները հանրությանը ծանոթ մարդիկ էին, սովորական, առանց շեղումների, երեխաներ, մայրեր, զույգեր, տարեցներ և միջին խավի ընտանիքներ, որոնց նա լուսանկարել էր իրենց սովորական պայմաններում.փողոցում, աշխատավայրում, այգում, բնակարանում և այլն։ Բայց նրա բոլոր նկարները դարձան անսովոր։

Стиль Дианы Арбус сформировался под влиянием мастеров нью-йоркской школы фотографии (включая и школу Бродовича), а также под воздействием нуарного жанра сороковых (нуар (фр. film noir «чёрный фильм») — термин, применяемый к голливудским криминальным драмам 1940-х — 1950-х годов, в которых запечатлена атмосфера пессимизма, недоверия, разочарования и цинизм). По содержанию ее работы близки к Брассаю, Уиджи и Августу Зандеру. На изображение в кадре повлияла и фотография моды: прямой кадр, фронтальная постановка, приемы журнальной съемки.

Դիանա Արբուսի ոճի վրա ազդվել են Նյու Յորքի լուսանկարչության դպրոցի վարպետները (ներառյալ Բրոդովիչի դպրոցը), ինչպես նաև քառասունականների նուար ժանրի ազդեցության տակ (noir (ֆրանսիական film noir «սև ֆիլմ») – տերմին. կիրառվել է 1940-1950-ականների հոլիվուդյան քրեական դրամաների վրա, որն արտացոլում է հոռետեսության, անվստահության, հիասթափության և ցինիզմի մթնոլորտ): Բովանդակային առումով նրա ստեղծագործությունները մոտ են Բրասային, Օուիջիին և Ավգուստ Զանդերին.  և կադրում պատկերի վրա ազդվել է նորաձևության լուսանկարչությունը.ուղիղ կրակոց, ճակատային բեմադրություն, ամսագրի նկարահանման տեխնիկա.

Особенностью её работ считают психологическую глубину и интерес к сюжетам с людьми имеющих аномальную внешность (девианты и т. п.) Темой фотографий Diane Arbus становилась нетрадиционность, нарушение привычного порядка вещей. При этом считается, что специфика её почерка заключалась не только в стремлении изображать ։иантов», но и в том, что она умела изображать обычных обывателей как персонажей с аномальными характеристиками. Она фотографировала тех, кто по мнению общества, являлся маргиналом или снимала так обычных людей как будто они были маргиналами.

Նրա աշխատանքի առանձնահատկությունը համարվում է հոգեբանական խորությունը և հետաքրքրությունը աննորմալ արտաքինով մարդկանց պատմությունների նկատմամբ (շեղվածներ և այլն), Դայան Արբուսի լուսանկարների թեման եղել է ոչ ավանդական, իրերի սովորական կարգի խախտում։ Միևնույն ժամանակ, ենթադրվում է, որ նրա ձեռագրի առանձնահատկությունը կայանում էր ոչ միայն «շեղվածներին» պատկերելու ցանկության մեջ, այլև նրանում, որ նա գիտեր, թե ինչպես պատկերել սովորական բնակիչներին որպես անոմալ բնութագրերով կերպարներ։ Նա լուսանկարել է նրանց, ովքեր, հասարակության կարծիքով, մարգինալացված են, կամ հասարակ մարդկանց նկարահանել են այնպես, կարծես նրանք մարգինալացված են։

Диана Арбус не заставляла персонажей к позированию, но давала им время, для того, чтобы те нашли своё место перед камерой. Фотографируя людей с аномальной внешностью она всегда подчеркивала, что относится к ним с особым вниманием. Она понимала что им, известно о психологическом напряжении жизни значительно больше нежели обычным обывателям, да и вообще рассматривала норму как репрессивную категорию, считая её одной из маргинальных форм.
С 1962 года Диана Арбус стала использовать Rolleiflex, что приводило к увеличению негативов с обычных 35 мм, до 6х6 см. Этот «квадратный формат» послужил в выборе композиции кадра, манере съёмки. В негативе оказывалось больше деталей. При этом Диана Арбус редко снимала в студии: её интересовала прямая съемка, главным преимуществом которой было эмоциональное напряжение и естественность.

Դիանա Արբուսը չի ստիպել կերպարներին կեցվածք ընդունել, այլ ժամանակ է տվել տեսախցիկի առաջ իրենց տեղը գտնելու համար։Անոմալ արտաքինով մարդկանց լուսանկարելիս նա միշտ շեշտում էր, որ հատուկ ուշադրությամբ է վերաբերվում նրանց։ Նա հասկանում էր, որ իրենք շատ ավելին գիտեն կյանքի հոգեբանական սթրեսի մասին, քան սովորական մարդիկ, և ընդհանրապես նորմը համարում էր ռեպրեսիվ կատեգորիա՝ այն համարելով մարգինալ ձևերից։ 1962 թվականից Դիանա Արբուսը սկսեց օգտագործել Rolleiflex-ը, ինչը հանգեցրեց նեգատիվների ավելացմանը սովորական 35 մմ-ից մինչև 6×6 սմ:Այս «քառակուսի ֆորմատը» ծառայել է կադրի կոմպոզիցիայի, նկարահանման եղանակի ընտրությանը Բացասականն ավելի մանրամասն ցույց տվեց։Միևնույն ժամանակ Դիանա Արբուսը հազվադեպ էր նկարահանվում ստու  Դիանա հետաքրքրված էր ուղիղ նկարահանումներով, որի հիմնական առավելությունը հուզական լարվածությունն ու բնականությունն էր։

С 1960 года она начинает публиковаться в таких журналах , как Esquire , Harper’s Bazaar , The London Sunday Times Magazine и Artforum. В 1967 году работы Дианы Арбус выставлялись вместе с Ли Фридлендера и Гарри Виногранда в Музее современного искусства в Нью-Йорке (МОМА), на выставке «Новые документы», которая стала фактом итогового признания черно-белых кадров как части арт-системы. Выставляя работы Дианы Арбус, выставка обозначила художественный статус документальной фотографии.

1960 թվականից նա հրապարակում է այնպիսի ամսագրերում, ինչպիսիք են Esquire-ը, Harper’s Bazaar-ը, The London Sunday Times Magazine-ը և Artforum-ը: 1967-ին Դայան Արբուսի աշխատանքները Լի Ֆրիդլենդերի և Հարրի Վինոգրանդի հետ ցուցադրվեցին Նյու Յորքի Ժամանակակից արվեստի թանգարանում (MOMA), «Նոր փաստաթղթեր» ցուցահանդեսում, որը դարձավ սև և սպիտակ շրջանակների վերջնական ճանաչման փաստը որպես մաս: արվեստի համակարգ. Ցուցադրելով Դիանա Արբուսի աշխատանքները՝ ցուցահանդեսը նշանավորեց վավերագրական լուսանկարչության գեղարվեստական ​​կարգավիճակը։

Первая персональная выставка Дианы Арбус состоялась, когда ее уже не стало, в Музее современного искусства в Нью-Йорке в 1972 году. Фотографии Дианы Арбус занимают центральное место в эссе «Америка в фотографиях: сквозь тусклое стекло» вошедшее в книгу «О фотографии». Текст был написан вскоре после смерти Дианы Арбус и посвящен ретроспективной выставке фотографа в Музее современного искусства в Нью-Йорке.

Դիանա Արբուսի առաջին անհատական ​​ցուցահանդեսը տեղի ունեցավ նրա հեռանալուց հետո՝ Նյու Յորքի ժամանակակից արվեստի թանգարանում 1972թ.Դիանա Արբուսի լուսանկարները կենտրոնական են Ամերիկայում Լուսանկարներում.Dim Glass-ի միջոցով «ներառված է «Լուսանկարչության մասին» գրքում: Տեքստը գրվել է Դիանա Արբուսի մահից անմիջապես հետո և նվիրված է Նյու Յորքի ժամանակակից արվեստի թանգարանում լուսանկարչի հետահայաց ցուցադրությանը։

Кадры, сделанные Дианой Арбус, вызывают у Зонтаг скорее неприятие, чем позитивную реакцию. Это несовпадение становится для Зонтаг частью внутреннего конфликта: ей не нравятся фотографии Арбус, и это противоречие становится для неё фактом нарушения либеральной системы ценностей. С одной стороны, Сьюзан Зонтаг понимает, что категорическое установление нормы может иметь негативные последствия. С другой, она рассматривает маргинальную систему как деструктивное начало которое приводит к утрате художественным его социальной ценности, этот конфликт ценностей, считается одним из наиболее глубоких конфликтов художественной системы XX века.

Սոնթագի կադրերն ավելի շատ դժգոհ են, քան դրական Դիանա Արբուսի կադրերի վերաբերյալ. Այս անհամապատասխանությունը Սոնթագի համար դառնում է ներքին կոնֆլիկտի մաս. նա չի սիրում Արբուսի լուսանկարները, և այդ հակասությունը նրա համար դառնում է լիբերալ արժեհամակարգի խախտման փաստ։ Սյուզան Սոնթագը մի կողմից հասկանում է, որ նորմայի կատեգորիկ սահմանումը կարող է բացասական հետեւանքներ ունենալ։ Սյուզան Սոնթագը մի կողմից հասկանում է, որ նորմայի կատեգորիկ սահմանումը կարող է բացասական հետեւանքներ ունենալ։ Մյուս կողմից, նա դիտարկում է մարգինալ համակարգը որպես կործանարար սկզբունք, որը հանգեցնում է գեղարվեստականի կորստի սոցիալական արժեքի, արժեքների այս բախումը համարվում է XX դարի գեղարվեստական ​​համակարգի ամենախորը հակամարտություններից մեկը:

Хотя к 1971 году Диана Арбус была известным фотографом, но каталог её работ, подготовленный уже после смерти, в 1972 году, для Музея современного искусства Джоном Шарковски был отклонён практически всеми издательствами. Напечатать альбом согласился фонд Aperture. Монография стала одной из наиболее влиятельных фотографических книг, была переиздана 12 раз и разошлась более чем стотысячным тиражом.
Каталог работ Арбус, выпущенный этим фондом, в настоящее время входит в число самых раскупаемых книг в истории фотографии. Ретроспектива Арбус в нью-йоркском Музее современного искусства по всей стране привлекла более 7 млн зрителей. В том же году работы Дианы Арбус представляли США на Венецианской биеннале.

Չնայած 1971 թվականին Դիանա Արբուսը հայտնի լուսանկարիչ էր, սակայն նրա գործերի կատալոգը, որը պատրաստվել էր նրա մահից հետո՝ 1972 թվականին, Ջոն Շարկովսկու Ժամանակակից արվեստի թանգարանի համար, մերժվել էր գրեթե բոլոր հրատարակիչների կողմից։Aperture Foundation-ը համաձայնել է տպել ալբոմը։ Մենագրությունը դարձել է ամենաազդեցիկ լուսանկարչական գրքերից մեկը, վերահրատարակվել է 12 անգամ և վաճառվել ավելի քան հարյուր հազար օրինակով։Հիմնադրամի Arbus-ի աշխատանքների կատալոգն այժմ լուսանկարչության պատմության մեջ ամենավաճառվող գրքերից մեկն է: Arbus-ի հետահայաց ցուցադրությունը Նյու Յորքի Ժամանակակից արվեստի թանգարանում գրավում է ավելի քան 7 միլիոն դիտող ամբողջ երկրում. Նույն թվականին Դիանա Արբուսի աշխատանքները ներկայացրել են ԱՄՆ-ը Վենետիկի բիենալեում։

Ощущение трагичности, пусть и неявно, исходит почти от всех снимков Дианы Арбус. Возможно, тому виной «квадратный формат» в съемке или грубый свет вспышки, делающий фотографии то засвеченными, то, наоборот, утопающими в черноте. Диана старалась всегда выбирать случайность во всем. Она отказалась от контроля и позволяла ситуации самой привести ее куда нужно, а моделям — самостоятельно найти место перед объективом и позу. Она лишь ловила момент и нажимала на спуск. «Я не знаю, что такое хорошая композиция. Существуют определенные «правильно» и «неправильно». И иногда я предпочитаю то, что неправильно», — говорила Диана

Ողբերգության զգացումը, թեև անուղղակիորեն, գալիս է Դիանա Արբուսի գրեթե բոլոր լուսանկարներից: Թերևս դա պայմանավորված է նկարահանման «քառակուսի ձևաչափով» կամ լուսաբռնկման կոպիտ լույսով, որի պատճառով լուսանկարները կա՛մ չափից դուրս են, կա՛մ, ընդհակառակը, խեղդվում մթության մեջ: Նա հրաժարվեց վերահսկողությունից և թույլ տվեց, որ իրավիճակը տանի իրեն այնտեղ, որտեղ պետք է, իսկ մոդելներին ինքնուրույն տեղ գտնեն ոսպնյակի առջև և կեցվածք:Նա պարզապես բռնեց պահը և սեղմեց ձգանը: «Ես չգիտեմ, թե ինչ է լավ կազմը։ Կան որոշակի «ճիշտ» և «սխալ».Իսկ երբեմն նախընտրում եմ այն, ինչ սխալ է»,- ասաց Դիանան

Диана Арбус чувствовала необходимость снимать людей с историями, тяжелее ее собственной. Особенно важное значение это приобрело после перенесенного гепатита, обрекшего ее на постоянную депрессию, бесполезную терапию и огромное количество лекарств. К тому же Диане удалось получить разрешение на съемку в заведениях для умственно отсталых, и она проводила там столько времени, сколько ей было нужно. В снимках, которые она создавала правдивость не просто имела значение, а кричала.

Դիանա Արբուսը կարիք էր զգում նկարահանել մարդկանց իրից ավելի ծանր պատմություններով:Սա հատկապես կարևոր դարձավ հեպատիտից հետո, որը նրան դատապարտեց մշտական ​​դեպրեսիայի, անօգուտ թերապիայի և հսկայական քանակությամբ դեղերի։Բացի այդ, Դիանային հաջողվել է թույլտվություն ստանալ մտավոր հետամնացների հաստատություններում նկարահանվելու համար, և նա այնտեղ անցկացրել է այնքան ժամանակ, որքան անհրաժեշտ էր։ Նրա ստեղծած նկարներում ճշմարտությունը ոչ միայն կարևոր էր, այլ բղավում էր: Նրա ստեղծած նկարներում ճշմարտությունը ոչ միայն կարևոր էր, այլ բղավում էր:

С 1960 года и до самой смерти в 1971 Диана Арбус работала как свободный фотограф. Музеи проявляли интерес к её фотографиям, однако снимки Дианы Арбус казались слишком радикальными. Журналам Диана Арбус была интересна своим нестандартным взглядом. Её творчество было своеобразной идеологической альтернативой роскоши и показухи. Арбус сотрудничала с такими изданиями как Esquire и Harper’s Bazaar, где знакомится с фотографами Ричардом Аведоном и Ирвингом Пенном, которые повлияли на фэшн фотографию, и давали возможность увидеть её и как радикальный жанр. Впоследствии, стремление видеть моду сумрачным нуарным миром будет характерно и для самой Арбус, о чем в этой публикации JuicyWprld.org говорилось выше.
Здесь, стоит также заметить что дочь Дианы Арбус, Доон (Дун) Арбус, после кончины матери сотрудничала с Ричардом Аведоном. Для книги «ALICE IN WONDERLAND: THE FORMING OF A COMPANY, THE MAKING OF A PLAY» Доон Арбус писала тексты. Их знакомство с Аведоном превратилось в тридцать лет совместной деятельности.

1960 թվականից մինչև իր մահը՝ 1971 թվականը, Դիանա Արբուսն աշխատել է որպես անկախ լուսանկարիչ։Թանգարանները հետաքրքրություն էին ցուցաբերում նրա լուսանկարների նկատմամբ, սակայն Դիանա Արբուսի լուսանկարները չափազանց արմատական ​​էին թվում; Դիանա Արբուսը հետաքրքրվում էր ամսագրերով իր ոչ ավանդական տեսքի համար: Նրա աշխատանքը մի տեսակ գաղափարական այլընտրանք էր շքեղությանն ու ցուցադրականությանը:Արբուսը համագործակցել է այնպիսի հրատարակությունների հետ, ինչպիսիք են Esquire-ը և Harper’s Bazaar-ը, որտեղ նա հանդիպում է լուսանկարիչներ Ռիչարդ Ավեդոնին և Իրվինգ Պենին, ովքեր ազդել են նորաձևության լուսանկարչության վրա և հնարավորություն են տվել տեսնել այն որպես արմատական ​​ժանր:Հետագայում, մռայլ նուար աշխարհում նորաձևությունը տեսնելու ցանկությունը բնորոշ կլինի հենց Արբուսին, ինչպես վերը նշված է JuicyWprld.org-ի այս հրապարակման մեջ։Այստեղ հարկ է նաև նշել, որ Դիանա Արբուսի դուստրը՝ Դուն (Դուն) Արբուսը, համագործակցել է Ռիչարդ Ավեդոնի հետ մոր մահից հետո։Dawn Arbus-ը երգեր է գրել «Ալիսան ՀՐԱՇՔԵՐԻ ՀՐԱՇՔՈՒՄ» համար. Ավեդոնի հետ նրանց ծանոթությունը վերածվեց երեսուն տարվա համատեղ գործունեության։

Работы Дианы Арбус публиковали New York Times, Sports Illustrated, Show, Herald Tribune и другие издания. Считается, что за 11 лет было опубликовано более 250 журнальных и 70 газетных снимков. Иногда Диана работала и над текстами статей.
В 1963-1966 годах её деятельность была поддержана Музеем Гуггенхайма. С 1968 года Диана регулярно работала с журналом Sunday Times Magazine. В 1970 году Диана начинает работу над своей знаменитой серией о людях с физическими отклонениями и получает Премию Роберта Льюиса от Американского общества журнальных фотографов. Однако в этот период её здоровье стремительно ухудшается.

Դիանա Արբուսի աշխատանքները տպագրվել են New York Times, Sports Illustrated, Show, Herald Tribune և այլ հրատարակություններում։Կարդացվում է, որ 11 տարվա ընթացքում հրատարակվել է ավելի քան 250 ամսագրի և 70 թերթի լուսանկար։ Երբեմն Դիանան աշխատում էր նաև հոդվածների տեքստերի վրա։1963-1966 թվականներին նրա գործունեությանն աջակցել է Գուգենհայմի թանգարանը։ 1968 թվականից Դիանան պարբերաբար աշխատում է Sunday Times ամսագրի հետ։1970 թվականին Դիանան սկսեց աշխատել հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց մասին իր հայտնի շարքի վրա և արժանացավ Ամսագրերի լուսանկարիչների ամերիկյան միության Ռոբերտ Լյուիսի մրցանակին։Սակայն այս ընթացքում նրա առողջական վիճակը արագորեն վատանում է։

После перенесённого в 1966 и 1968 годах гепатита у Дианы обостряются приступы депрессии и, несмотря на длительные курсы терапии, её состояние не улучшается. Причина болезни могла крыться в обсессивных и неразрешимых ожиданиях от работы. 26 июля 1971 года Диана Арбус приняла большую дозу барбитуратов и вскрыла себе вены на руках. Биографы любят уделять ее кончине особое внимание и строить различные догадки на этот счет, но тайну причины смерти Диана Арбус оставила нераскрытой.

1966 և 1968 թվականներին հեպատիտով տառապելուց հետո Դիանայի դեպրեսիայի նոպաները վատանում են և, չնայած երկարատև բուժման կուրսերին, նրա վիճակը չի բարելավվում։Հիվանդության պատճառը կարող է լինել աշխատանքից մոլուցքային և անհաղթահարելի ակնկալիքները: 1971 թվականի հուլիսի 26-ին Դիանա Արբուսը բարբիթուրատների մեծ չափաբաժին ընդունեց և բացեց իր գրկում երակները։Կենսագիրները սիրում են առանձնահատուկ ուշադրություն դարձնել նրա մահվան վրա և տարբեր ենթադրություններ անել այս պարտիտուրի վերաբերյալ, սակայն Դիանա Արբուսը չբացահայտված է թողել իր մահվան պատճառի գաղտնիքը։

Америка в фотографиях: сквозь тусклое стекло

Озирая демократические дали культуры, Уолт Уитмен старался заглянуть туда, где неотличимы красота от уродства, важное от пустяков. Ему казалось низкопоклонством или снобизмом проводить любые различия в ценности – за исключением самых великодушных. Наш самый отважный и исступленный пророк культурной революции громко требовал искренности. Не будет беспокоиться о красоте и безобразии тот, полагал Уитмен, кто охватит реальность американской жизни в ее многогранности и бурлении.

Ամերիկան ​​լուսանկարներում. աղոտ ապակու միջով

Նայելով մշակույթի դեմոկրատական ​​հեռավորություններին, Ուոլթ Ուիթմանը փորձեց տեսնել, թե որտեղ գեղեցկությունը չի տարբերվում տգեղությունից, կարևորը՝ մանրուքներից:Նրան սողացող կամ սնոբական թվաց արժեքային որևէ տարբերակում անելը, բացի ամենաառատաձեռններից:Մշակութային հեղափոխության մեր ամենահամարձակ և հիացական մարգարեն բարձրաձայն անկեղծություն էր պահանջում։ Ուիթմանը հավատում էր, որ ով ընդունում է ամերիկյան կյանքի իրականությունը իր բազմակողմանիությամբ և եռացողությամբ, չի անհանգստանա գեղեցկության և տգեղության մասին:

Диана Арбус – американская женщина фотограф, еврейского происхождения. Родилась в 1923 году. Ее фотографии перевернули мир фотографического искусства 1950-1960-х годов.  Арбус родилась в Нью-Йорке. Большинство моделей Арбус были люди: дети, карнавальные артисты, семьи среднего класса, трансвеститы, люди улицы. Для Арбус фанатики и чудаки на ее фотографиях – это аллегория послевоенное американской жизни. Фотографии Арбус звучат как исследование взаимосвязи внешнего и внутреннего, иллюзии и веры, театра и действия.

Դիանա Արբուսը հրեական ծագումով ամերիկացի կին լուսանկարիչ է։ Նա ծնվել է 1923 թ. Նրա լուսանկարները վերածեցին լուսանկարչական արվեստի աշխարհը 1950-ականներից մինչև 1960-ականները:Արբուսը ծնվել է Նյու Յորքում։ Arbus-ի մոդելների մեծ մասը մարդ էր՝ երեխաներ, կառնավալային զվարճացնողներ, միջին խավի ընտանիքներ, դրագ-քուիններ, փողոցային մարդիկ: Արբուսի համար նրա լուսանկարների ֆանատիկոսներն ու կռունկները հետպատերազմյան ամերիկյան կյանքի այլաբանություն են: Արբուսի լուսանկարները հնչում են որպես արտաքին և ներքին, պատրանքի և հավատքի, թատրոնի և գործողության փոխհարաբերությունների ուսումնասիրություն: