Այսօրվա ճափորդությունը ի՜րոք տպավորիչ էր ինձ համար: Քանի, որ ես առաջին անգամ կատարեցի փոքրիկ բարձունք: Մենք բոլորս ամեն անգամ ճափորդելիս ավելի շատ ենք կապվում բնության հետ: Հիշում, որ պետք է հոգ տանել նրա մասին: Հիշում եմ, որ ուսուցիչներից ասացին<< Ո՞ր մի քանի տարի առաջ երբ այցելել էին բավականին ախտոտված էր, իսկ այսօր այն մաքուր է >> : Իմ կարծիքով մարդիք սկսել են գնահատել բնությունը: Ճանոփորդությունը մեզ հնարավորություն է ընձեռնում շփվել գյուղի երեխաների, պարզ ու զուլալ եղանակին հետ: Ո՞րտեղ առանց սոցալական կայքի, առանց կապի վիրտուալ շփում ավելի հաճելի է, որտեղ չորս կողմըտ լեռներ են, ծառեր, գետեր:
Ճափորդություն սկսեցինք Թեժառույքի վանքից, բավականին երկար քայլելուծ հետո տեսանք հին ու պատմական դարերով պահպանված վանքը: Ծանոթացանք վանքի պատմությանը: Հետո ուղևորվեցինք Մեղրաձորի ջրվեժ, որին հասնելու համար պետք էր բավականին քայլել, սակայն հասնելով անտեղ ուղակի ուրախ էի , որ քալել եմ այտքան: Այտեղի բնությունը հրաշքի պես էր: Մեղրաձոր գյուղում իհարկէ երգեցինք, պարեցինք, որը մեր ճափորդություն էլ ավելի հետաքրքիր ու ուրախ էր դարձնում: Այս ճափորդություն ինձ համար տարբերվում էր: Այստեղ բոլորս սպասում էինք իրար, օգնում կարելի է ասել բոլորս իրար լեռնային ընկեր էինք դարձել: Երբ մեկը հոգնում էր կամ վատ էր զգում սպասում էինք դեղ բերում ՝ այնպես անում , որ հաղթհարի ու բարձրանա միջև վերջ: Շնորհակալ եմ այսպիս ուրախ օր մեզ տրամադրելու համար Տիգրան Զոհրաբյանին:
Be First to Comment